Hier ben ik weer...

Hola à todos, 

Teveel luxe tijdens de Camino werkt averechts en vreemd genoeg ga ik de mensen om mij heen, de geluiden, de sfeer missen als je in een hostel moet slapen in plaats van een alberque. Ongelofelijk want er waren toch echt wel momenten dat ik stevig de balen had van al het gesnurk, het geritsel, de geluiden due thuis horen op een toilet, de geur van mijn kleren en rugzak. Goh, wat heb ik thuis ontzettend gemist. Alle frustraties en belevenissen maar ook de mooie momenten heb ik geschreven in mijn dagelijkse brieven aan thuis. 

Maar als ik denk aan de vele ontmoetingen, ervaringen, lessen en nadenkers die de Camino mij geeft dan vergeet ik dit snel of neem het voor lief. Ik denk aan hoeveel ik zelf al aan anderen heb kunnen geven, door of mijn verhaal te vertellen, mensen onderweg op beuren of te motiveren. Het geeft je een ontzettend goed gevoel en erg veel zelfinzicht. 

Ik denk aan de vele mooie momenten onderweg zoals spontaan gaan zwemmen in de zee zonder dat het belangrijk is hoe je er uit ziet of wat je draagt. Of een dansje maken met mijn volle bagage op de muziek van een straatmuzikant. De voorbijgangers lachen erom en klappen en dansen mee. De gesprekken met andere Caminovrienden, het delen van de vele lessen die je elke dag hier leert. 

De natuur is wonderschoon. De kust, de stranden, de heuvels, het lijkt soms het paradijs. Het luisteren naar de sound van de zee, de wind en de geur die je ruikt Yang steeds overweldigend. Soms sta ik stil en laat alle schoonheid tot mij doordringen en geniet ik. Duizenden foto's kan ik ervan maken maar hetzelfde zien, boeken en ruiken is het mooist. Opmaak filmpjes van deze momenten en stuur deze naar mijn lief. 

Deze week heb ik ook de pijn gevoeld. De druk van de vele kilo's van mijn bagage eisten hun tol. Mijn eerste blessure, een pijnlijke voet door te grote belasting was een feit en ik was genoodzaakt om meer rust te nemen. Het was frustrerend om voetstap voor voetstap te moeten zetten in plaats van mijn hoge tempo te kunnen lopen. Klimmend en dalend, zonder mijn wandelstokken zou ik nergens meer zijn. 

Ook dit was weer een Caminoles,de omstandigheden bepalen je tempo, niet je ego. Mijn ego die sneller wil dan mogelijk is, die geen lichaamlijke pijn accepteert en die mij wil verleiden om de Caminocode te breken. 

Ik zorg goed voor mezelf, neem rust en gooi een aantal zaken alsnog weg. Ik koop minder proviand en ik keer om hietvetstandig mee om te gaan. Het scheelt kilo's! 

Ik wandel nog steeds met mijn Caminomaatje from Debemarken. We ontmoeten veel mensen en lopen soms een aantal dagen met meer. Het inspireert, motiveert en voelt goed. Tot nu toe gaat alkes voorspoedig, ik ben gelukkig en geniet van alles wat ik zie. Ik negeer mijn heimwee naar thuis, mijn grote liefde en lieve gezin.dat is de komende periode de grootste uitdaging....