Verslag 33e etappe

19 juni 2016, 33e etappe, Miratz - Sobrado dos Monxes:
Wat een prachtige route, het zonnetje schijnt en ik loop midden in de natuur, kilometers heide, op de toppen van de heuvels en uiteraard geen café gezien voor een heerlijke café con leche grande. Ik ben zonder ontbijt moeten vertrekken. De beheerdster van de alberque kwam niet opdagen, het is Spain dus niet wachten maar je eigen plan volgen. 
Ik moet opnieuw klimmen op een lege maag en dus zonder energie. 
Maar ik ben goed gemutst vandaag want eindelijk schijnt de zon weer. 
Onderweg maak ik foto's van mezelf en een paar maffe. Deze stuur ik naar Daan en Wilma om haar een beetje op te beuren na haar operatie. 
Ik zie paarse bloemen, is vast onkruid, maar ik vind alles mooi wat ik zie. Ik pak er twee en stop deze in mijn neus. Valt niet mee maar het lukt. Yes, ik heb een gekke foto voor Daantje. 
De warmte is goed te voelen en opnieuw voel ik het zweet als waterbeekjes van mijn lichaam stromen. Ik moet zuinig zijn met mijn watervoorraad want er is geen waterpunt te zien. 
Opvallend is dat ik meer gefixeerd ben op de Caminopalen met de daarop aangegeven kilometers die ik nog moet lopen voordat ik in Santiago ben. 
Nog 76 kilometer gegaan en een uur later 72 kilometer, het motiveert en geeft ook een bijzonder gevoel, zo dichtbij. Nog eventjes en dan ben ik er! Dan kan ik de kaarsen branden en is mijn wens echt in vervulling gegaan. Ik heb het dan gehaald, gefixt, overleefd, beleefd en ervaren.
De laatste kilometers zijn zwaar. Ik moet nog 6 kilometer 'strepenvreten' en wat heb ik hier toch een hekel aan. Eindelijk geeft de markering aan dat ik het bospad op moet en ben bijna in het stadje Sobrado. Voor het eind van het bospad ziek een prachtig meer vol met waterlelies. Jammer dat deze nog niet vol bloeien maar dat zal vast erg mooi zijn. 
Haast strompelend kom ik aan bij de kerk en het klooster waar ik wil overnachten. Een kerk dat qua architectuur prachtig is maar vervallen en niet onderhouden is. De planten en de vogels hebben de twee torens letterlijk ingenomen en hun huis van gemaakt. Bizar om te zien en het zou een mooi decor zijn van een enge film. 
Ik word ontvangen door een monnik en legt alles uit, helemaal prima. Ik richt mijn boeltje routinematig weer in en ga op verkenning uit. Het is ongelofelijk maar de kerk is megagroot, net als in Rome maar dan zonder pracht en praal! 
Het is stil, en heb een mooie plek in de binnentuin gevonden. In de zon met zicht op de twee torens. Ik pak mijn schrijfblok en de foto van mijn zusje en leg deze in het zicht van mij. Ik krijg een warm en gerust gevoel, ik weet zeker dat zij het ziet en ik glimlach naar haar. 
Ik kijk naar de torens en zie het onkruid uitpuilen tussen de richels. De klokken slaan vijf mooie slagen. De stilte, het gebouw, de sfeer is ontzettend bijzonder en geeft een enorme rust. 
Ja, dit was de pijn van vandaag wel waard denk ik. Ik stop de foto van Anne weer terug en besluit om nog 1x een rondje kerk te doen en door brede galerijen van het klooster te slenteren. En even in de bank te gaan zitten in de kerk zonder iets te doen of te denken.
De klok slaat zes slagen dus tijd om weer te gaan....